قسمت اول

نکته جالبی که در خلقت زن وجود دارد این است که خداوند آنچه را برای آرامش گرفتن بشر لازم است در وجود او قرار داده است. پس زن با آرامشگری به تکامل می رسد. و در روایات و آیات و غیره به این موضوع به صراحت اشاره شده است.

یک زن باید برای همسر و فرزندانش آرامشگر باشد و این موضوع میسر نمیشود مگر اینکه کاری که انجام می دهد برای خدا و از صمیم قلب باشد و نگذارد هسرش بداند که این کار را برای رضای خدا انجام دهد. یعنی به گونه ای عمل کند که نشان دهد همه ی کار هایش برای جلب رضایت اوست.

در بحث آرامشگری محبت حرف اول را می زند. یعنی باید به همسر خود محبت کنیم. محبت باید از ته دل باشد. نمونه ی ساده ای از محبت کردن بدرقه و استقبال از همسر است. با این که بسیار کار ساده ایست در ایجاد محبت بین طرفین تاثیر گذار است.

در روایتی از حضرت علی ( ع ) می بینیم که ایشان خطاب به حضرت زهرا ( س ) می فرمایند: تو برای من زنی بودی که با غم وارد خانه می شدم تا چشمم به تو می افتاد تمام غم هایم را فراموش می کردم.

در طی مشکلاتی که پیش می آید زن باید حواسش به شخصیت پدر پیش فرزندان باشد. یعنی کاری نکند که شخصیت پدر پیش فرزندان خرد شود. هر چقدر پدر به فرزندان نزدیک تر شود مدیریت زن آشکار تر می شود.

آرامشگری زن زمانی تحقق پیدا می کند که توانایی های خود را باور داشته باشد.و تنها چیزی که این صفت را تقویت می کند بینشی عمیق به زندگی است. کسانی که ظاهر بین هستند در درک این موضوع به موفقیت نمی رسند.

باید وسعت روح و اندیشه داشته باشد. به قول معروف فقط نوک بینی خود را نبیند. در سختی ها تحمل خود را بالا ببرد. زندگی خود را آسان بگیرد. گاهی لذت های خود را فدای لذت های دیگران کند و از لذت بردن دیگران خود نیز لذت ببرد.

اگر زنی بتواند این کار را انجام دهد صاحب عزت نفس شده است.

تمام ویژگی ها در صورتی به کار می آید که ته دل باشد. اگر از روی تظاهر و ریا باشد به هدف خود که آرامش گری هست نخواهدرسید.

زن آرامشگر باید اندیشه بلند داشته باشد و توانایی سنجیدن عاقبت امور را داشته باشد. حضرت علی ( ع ) می فرمایند : از مشورت با هر زنی بپرهیز مگر آن زن اندیشه بلند داشته باشد.

نظم در زندگی بسیار مهم است. انقدر مهم هست که حضرت علی( ع ) در نهج البلاغه در کنار تقوای الهی مردم را به نظم در امورشان سفارش کرده است. نظم باید در هدف و برنامه ریزی امور زندگی دیده شود. حتی در نشان دادن عواطف و احساساتش باید نظم داشته باشد و روی  آنها کنترل داشته باشد.

زن باید دارای آراستگی ظاهری و باطنی باشد. مراقب ظاهر خود و گفتار و کلام خود باشد. حتی در انتقاد های خود از همسرش باید به این نکته توجه داشته باشد و دقت کند که انتقاد ها در اوج محبت باشد. قطعا در این حالت تاثیر گذاری بیشتری خواهد داشت. انقدر خوش اخلاق باشد که با حرف زدن اطرافیان به خصوص همسرش را ناراحت نکند. یعنی نیش زبان نداشته باشد. به روی افراد لبخند بزند و در زندگی صبور باشد.