سخت است , سخت است اما شیرین تر از عسل خواهد بود اگر فرزندت را نه برای خودت بلکه برای امام زمانت خواسته باشی. اگر پیش از بارداری, با اعتقاد قلبیت و از اعماق وجودت با آن مهربانتر از مادر سخن گفته باشی که :
یا صاحب الزمان من از تو فرزند میخواهم نه برای اینکه پسر باشد تا در سختی ها عصای دست پدرش و نه اینکه دختر باشد تا همدم و مونس تنهایی های من شود . بلکه دلم به حال غربت و تنهایی شما سوخته است . پسر میخواهم تا از حریم شما دفاع کند و از درد های شما بکاهد و دختر میخواهم تا کنیزی شما را بکند .
من هیچ ندارم جز این بدن و جان ناقابل که پیشکش درگاهت میکنم.
پس ای مولای کریم مهربان, هرچه که تو نیازداری در آن قرار بده, پسر برای نوکری یا دختر برای کنیزی.
اگر تمام فرزندانم پسر شدند , از بی دختری یا به قول مردم از بی همدم و مونسی, نمی هراسم که تنهایی ام فدای تنهایی شما. چه تنهایی شیرین تر از این تنهایی . در عوض دل به این خوش دارم و چشم امید به این دارم که شما سخن مرا شنیده اید و به من, به من ناچیز و حقیر , توفیق مادری و خدمت به نوکرانتان را داده اید…..و اگر تمامى فرزندانم دختر شدند از اين باك ندارم كه ياورى در فراز و نشيب ها يا عصاى پيرى ندارم كه بي ياوريم فداى بى ياورى شما .
من فرزند را برای شما خواسته ام نه برای تنهایی های خودم. يا براى پشت و ياورم بودن.

پس چه آسان است و شیرین , سختی کشیدن برای فرزندان , سیر غذا نخوردن و لذت نبردن از مسافرت و تفریح , با سختی به زیارت و هیات رفتن و. … اگر فرزندانمان را به واقع, برای او بخواهیم . چه زیباست و دلچسب, سختی کشیدن برای کنیزان و نوکران امام غریبمان وقتی خود را مادر و خدمتگزاران فرزندان او ( یا به تعبیر روایات ایتام آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین) ببینیم.

پس چشمها را باید شست , جور دیگر باید دید ….